GÜN IŞIĞIM

        Yeni bir arkadaşım var tanışalı 2,5 yıl oldu . Tanıştığımızdan beri ben de bir alışkanlık yaptı, görmeden yapamıyorum.  Adı Mert Kuzey. Zehra da aynı şekilde o da onu görmeden yapamıyor ama benim gibi belli etmiyor.  Artık bizim her anımızda o var. Bağımlılık yaptı. Çocuklar bana kızıyor, artık bizi hiç görmüyorsun, varsa yoksa Mert Kuzey.  Açıktan resmen kıskanıyorlar. Klasikleşen laf var  hani torun çok seviliyor diye gerçekten de öyle. Torun bambaşka bir şey.

         Çocukları çok severdim . Yeğenlerim de hep bizimle büyümüştü. Onların yüzünden sokağa bile doğru dürüst çıkamazdım. Hep peşime takılırlardı. Onlar takılmasa bile evdekiler ''dayınız sokağa çıkıyor hadi siz de çıkın'' deyip peşime takıyorlardı.  Artık evden dışarı çıkarken çocuklara görünmeden ya da kimse anlamasın diye kapıdan değil camdan girip çıkmaya başlamıştım,  ama bu da çare olmamıştı mutlaka yakalanıyordum. O zaman onlardan ne kadar kaçmaya çalışıyorsam, şimdi de Mert Kuzey'le ne kadar çok vakit geçirebilirimin planları içerisindeyim.




          Çocuklar kendi yuvasını kurduktan sonra her hafta çarşamba günleri bizde toplanıyorduk. Pandemiden sonra işler karıştı yine de çarşamba günleri  toplanmaya çalışıyoruz. Çocuklar geldiğinde  bana kızıyorlar hiç bizim yüzümüze bakmıyorsun hemen  Mert Kuzey'i alıp kaçıyorsun diye. Ama ne yapayım dayanamıyorum. Mert Kuzey benim elimden tutup hemen kendi odasına, bizdelerse de babasının eski odasına götürüyor. Mert Kuzey büyüdükçe kafalarımız daha bir uyuşuyor o büyüyor ben küçülüyorum. Bu pandemide iyi ki görüntülü telefonlar var onun sayesinde her gün görüşüyoruz. Yeni yeni konuşmaya başlıyor ama konuşmaya ihtiyacı yok, her şeyi hareketleri ile mimikleri ile anlatıyor. Acayip bir taklit yeteneği var. Gördüğü hayvanların seslerini hareketlerini hemen taklit ediyor. Şile'de bahçelerinde aşağı yukarı bütün evcil hayvanlar var, sabahları yumurtaları topluyor ,tavşanlarla hopluyor, kuzuların arasına karışıyor, hindilerle atışıyor, tavus kuşunun sesiyle ona cevap veriyor, köpek görünce yüzünü buruşturuyor. Ersin dedesinin köpeği Buffy onu yaladığı için tüm köpeklerin yalayacağını düşünüyor.              

          Dünya tatlımız, gün ışığımız Mert Kuzey 



       

         

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

CANIM ANNEM

Resim
Annem her zaman erken kalkar namazını kılar ve kahvaltıyı hazırlayıp evdekileri öyle kaldırır. Hep beraber kahvaltımızı yapar, babamı işe bizi de okula yolcu eder sonra da ev işleriyle uğraşırdı. Beni her sabah tertemiz giydirir, siyah okul önlüğümü ve beyaz yakalığımı mutlaka ütüleyip okula öyle gönderirdi. Sabah evden nasıl tertemiz ütülü elbiselerle çıktıysam, akşam okuldan eve geldiğimde mutlaka kirlenmiş ve önlüğüm mutlak ya sökülmüş ya da yırtılmış olurdu. Annem hiç üşenmez ertesi gün beni yine tertemiz okula gönderirdi. Okulla evimiz çok yakın sayılmazdı yürüyerek beş dakika ya sürer ya da sürmezdi. Babam da tekelde çalışıyordu ve orası da bayağı uzak sayılırdı beş dakika ya sürerdi ya da sürmezdi.  Sinop'ta bütün mesafeler beş dakika uzaklıktaydı. Herkes öğle yemeğinde evde olurdu.  Babam da her öğlen eve gelirdi ve biz de babam gelmeden evde olurduk. Yemeğimizi yer sonra babam işine bizde okula giderdik. İstiklal İlkokulu çok güzel, eski bir okuldu ve yanında da ye...
Devamı

BABAMIN ÇÖZÜMÜ

Resim
           1960 lı yıllarda Sinop merkezde üç ilkokul vardı. Benim okuduğum İstiklal İlk Okulu ,Gazi Mustafa Kemal İlk Okulu ve Cumhuriyet İlk Okulu. Okullar o zaman tam gün öğretim yapıyor. Sabah gidiyoruz öğle yemeğe geliyoruz ve öğleden sonra da üçte okul bitiyor. Biz beş dakikalık yolu ancak iki saatte gelebiliyoruz. Saat beşi geçirmememiz gerekiyor. Çünkü babam beşte işten çıkıyor.            Okuldan eve gelirken vakit nasıl çabuk geçiyor anlatamam. Arkadaşlarla kavga dövüş oynayarak herkes evine dağılıyor. Okul çıkışı arkadaşlarla evlerimize gidiyoruz yine evin önüne gelen ayrılıyor ve ben Kahveci Osman Amcaların orada yalnız kalıyorum ve oradaki boş arsada kendi kendime oynamaya başlıyorum. Oyun da ne? Yerde bulduğum yeşil bir boş şişeyi kırıyorum ve parçaları elime alıp onları tekrar arsada bulunan bir ağaca nişan alıp atıyorum.               Kırık camların hepsini attım elimde sadec...
Devamı

YUSUF İLE PLAKA BİLMECE

                Aşağı Mahalle de iki hane var. Murat ve Şevket Dedeler ve biz Süleyman Dedem. Babamlar dört kardeş .Kemal Amcam, Ayşe Halam ve Asiye Halam. Murat Dede ve Şafize Anneanne. Çocukları Arif Amca, Nusret Amca, Emine Hala, Şaziye Hala, Melek Hala. İşte aşağı mahallede bulunan iki hanenin sakinleri. Hatırladığım ,köyün iki küçük çocuğu Zihni ve Yusuf. İki kuzen hem de iyi arkadaş.                   Yazın okul tatil olduğunda köye geliyoruz. Yaz boyunca köydeyiz. Bir de çok güzel bir çoban köpeğimiz var adı Karabaş. Hep bizimle beraber. O yanımızdayken korkusuz oluyoruz. Karabaş yanımızdayken kimse bize birşey diyemiyor Karabaş hemen hırlıyor. O zaman yukarı mahallenin de köpekleri var ama aşağıya inemiyorlar korkudan. Biz de yukarı çıkamıyoruz aynı sebepten. Ama yanımızda Karabaş olunca hiç fark etmiyor diğer köpekler korkudan seslerini çıkaramıyor.             ...
Devamı