DAİMA BENİMLE İÇİMDE YAŞAYAN KÖYÜM

     


                   



                  Babam köyü çok seviyor, annem köyü hiç sevmiyor. İkisinin arasında böyle bir zıtlık var.  Ben de o zamanlar köyden pek hoşlanmıyorum çünkü şehir daha güzel ve eğlenceli geliyor. Hafta içi okula gidiyoruz, bir hafta sonumuz var onda da her cumartesi öğleden sonra babam geliyor ve köye
gidiyoruz. Okullar kapanınca yazın hep köyde kalıyoruz. Annem de ben de bu durumdan pek hoşlanmıyoruz ama yapacak bir şey yok. Ben çok küçükken köy çok güzeldi. Çünkü kalabalıktı daha
şehire göç başlamamıştı ama sonra ki yıllarda kimse kalmadı. Herkes ya Sinop'a ya İstanbul'a ya da başka bir yere gitti. Biz de bu göçe uyduk ve Sinop'ta oturmaya başladık ama yukarıda bahsettiğim gibi köy de Sinop'a yakın olduğu için kopamadık. Yazları köy güzel oluyordu çünkü herkes tatile köyüne geliyordu.
                 Köye gelmek için evden garaja kadar yürüyüp oradan Karasu minibüslerine binip gidiyorduk. Bizim köy Osmaniye köyünü geçince keskin virajların olduğu delitepe ormanlarının
eteğinde ki keskin virajın olduğu sapakta idi. Minibüste virajın o kadar tehlikeli olmasına rağmen bizi virajın tam ortasında yol ağzında indirirdi. İndirdiği yer virajın ne biraz ilerisi ne de biraz gerisi olurdu. Virajda indikten sonra aşağı yukarı 2 kilometrelik bir yürüme yolumuz vardı. Şimdi herkesin
yürüyüp traking yaptığı yollar gibi. Eve gidene kadar ormanın içinden yürüyorsun. Kocaman gürgen ağaçları asırlık meşeler, müthiş bir manzara. Daha önceki yazılarımda bahsetmiştim köyümüzde üç mahalle olduğunu. Her mahallenin önünde asırlık meşeler var iki üç kişi kucaklamak istese kucaklayamaz öyle büyük. O meşelerin dalları bizim oyun alanlarımız salıncak direklerimiz. Dalları o kadar muazzam ki yerden dört beş metre yukarıda ve yere paralel çocukları bekliyor gibi, gelsinler salıncak kursunlar daldan dala oynasınlar diye sanki bizi bekliyor.
                 Delitepeden köye doğru yürürken insan biraz ürperiyor nede olsa köy yolu ve ıssız bir de yukarı mahallenin Osman çavuşun, İsmail çavuşun, Mehmet çavuşun kocaman çoban köpekleri var, oradan geçmek pek kolay olmuyor. Aşağı mahallede bizimde çoban köpeğimiz var ve bizim ki köyün ağası gibi en kuvvetli o. Sinop'a gidişte problem olmuyor, çünkü Karabaş bizi viraja kadar çıkarıyor arabaya bindirip köye öyle dönüyor. Köyde atlar eşekler de var yakaladığımız yerde biniyoruz .Öyle eyer meyer  yok .Kızılderililer gibi eyersiz biniyoruz. Bir keresinde yabani bir tay vardı köyde başı boş dolaşıyordu, hep içimde ona binmek vardı biliyordum bindiğimde aynı rodeocular gibi olacağını ve tayı çölyan da tellerle suyun arasına sıkıştırdım ve üzerine atladım tay benim üzerine binmemle beraber aynı rodeo yarışlarıda olduğu gibi çıldırdı ve ben kendimi anın da yerde buldum. Ama çok mutlu olmuştum.




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

CANIM ANNEM

Resim
Annem her zaman erken kalkar namazını kılar ve kahvaltıyı hazırlayıp evdekileri öyle kaldırır. Hep beraber kahvaltımızı yapar, babamı işe bizi de okula yolcu eder sonra da ev işleriyle uğraşırdı. Beni her sabah tertemiz giydirir, siyah okul önlüğümü ve beyaz yakalığımı mutlaka ütüleyip okula öyle gönderirdi. Sabah evden nasıl tertemiz ütülü elbiselerle çıktıysam, akşam okuldan eve geldiğimde mutlaka kirlenmiş ve önlüğüm mutlak ya sökülmüş ya da yırtılmış olurdu. Annem hiç üşenmez ertesi gün beni yine tertemiz okula gönderirdi. Okulla evimiz çok yakın sayılmazdı yürüyerek beş dakika ya sürer ya da sürmezdi. Babam da tekelde çalışıyordu ve orası da bayağı uzak sayılırdı beş dakika ya sürerdi ya da sürmezdi.  Sinop'ta bütün mesafeler beş dakika uzaklıktaydı. Herkes öğle yemeğinde evde olurdu.  Babam da her öğlen eve gelirdi ve biz de babam gelmeden evde olurduk. Yemeğimizi yer sonra babam işine bizde okula giderdik. İstiklal İlkokulu çok güzel, eski bir okuldu ve yanında da ye...
Devamı

BABAMIN ÇÖZÜMÜ

Resim
           1960 lı yıllarda Sinop merkezde üç ilkokul vardı. Benim okuduğum İstiklal İlk Okulu ,Gazi Mustafa Kemal İlk Okulu ve Cumhuriyet İlk Okulu. Okullar o zaman tam gün öğretim yapıyor. Sabah gidiyoruz öğle yemeğe geliyoruz ve öğleden sonra da üçte okul bitiyor. Biz beş dakikalık yolu ancak iki saatte gelebiliyoruz. Saat beşi geçirmememiz gerekiyor. Çünkü babam beşte işten çıkıyor.            Okuldan eve gelirken vakit nasıl çabuk geçiyor anlatamam. Arkadaşlarla kavga dövüş oynayarak herkes evine dağılıyor. Okul çıkışı arkadaşlarla evlerimize gidiyoruz yine evin önüne gelen ayrılıyor ve ben Kahveci Osman Amcaların orada yalnız kalıyorum ve oradaki boş arsada kendi kendime oynamaya başlıyorum. Oyun da ne? Yerde bulduğum yeşil bir boş şişeyi kırıyorum ve parçaları elime alıp onları tekrar arsada bulunan bir ağaca nişan alıp atıyorum.               Kırık camların hepsini attım elimde sadec...
Devamı

YUSUF İLE PLAKA BİLMECE

                Aşağı Mahalle de iki hane var. Murat ve Şevket Dedeler ve biz Süleyman Dedem. Babamlar dört kardeş .Kemal Amcam, Ayşe Halam ve Asiye Halam. Murat Dede ve Şafize Anneanne. Çocukları Arif Amca, Nusret Amca, Emine Hala, Şaziye Hala, Melek Hala. İşte aşağı mahallede bulunan iki hanenin sakinleri. Hatırladığım ,köyün iki küçük çocuğu Zihni ve Yusuf. İki kuzen hem de iyi arkadaş.                   Yazın okul tatil olduğunda köye geliyoruz. Yaz boyunca köydeyiz. Bir de çok güzel bir çoban köpeğimiz var adı Karabaş. Hep bizimle beraber. O yanımızdayken korkusuz oluyoruz. Karabaş yanımızdayken kimse bize birşey diyemiyor Karabaş hemen hırlıyor. O zaman yukarı mahallenin de köpekleri var ama aşağıya inemiyorlar korkudan. Biz de yukarı çıkamıyoruz aynı sebepten. Ama yanımızda Karabaş olunca hiç fark etmiyor diğer köpekler korkudan seslerini çıkaramıyor.             ...
Devamı