ABİMİN ÇOCUK PARKINDAKİ FUTBOL MAÇI

              Şehir kulübü ile jandarma binasının arasında şimd otopark olan yerde çocuk bahçesi vardı. Çok amaçlı kullanılırdı ama içinde bulunan salıncaklardan tahtıravalliden ve diğer oyun araçlarından anlaşılacağı gibi esas amacı çocuk bahçesi idi. Jandarma binası orada olduğu için çoğu zaman askerler tarafından sabah ve akşam sporu ve talim yeri olarak kullanılırdı. Kalan diğer zamanda da çocuk bahçesi görevini görürdü. Burada çok güzel de mahalle maçları olurdu.
                Çocuk bahçesinde bulunan salıncaklar ve demir aparatlar futbol oynayan çocuklar için bayağı tehlike arz ederdi ama  kimse oynamaktan vazgeçmezdi. Orada top oynayıpta yaralanmayan çocuk olmazdı.
               Abim futbol oynamazdı. O Sinop'ta masa tenisini başlatmıştı. Abim Süleyman, Ahmet abi, Şafak abi ve Aziz abi. Sinop Masa tenisi takımını oluşturmuşlardı. Onlardan sonra bizim jenerasyonda Sinop'ta masa tenisini oynadı, sonra masa tenisi bitti. Abim o gün masa tenisi değilde futbol oynamayı tercih etmişti ve arkadaşları ile şehir kulübünün arkasındaki  o çocuk parkında arkadaşları ile top oynuyorlardı. Maçın ilerleyen dakikalarında abim rakip kaleye doğru koşarken onüne çıkan salıncak direklerini fark etmiyerek büyük bir hızla salıncak direğine çarpıyor ve çarpmanın şiddetiyle yere düşüyor, alnı yarılıyor. İlk müdahale parkın yukarısndaki tek eczane olan Cumhuriyet eczanesi sahibi Özcan Tekinalp tarafından yapılıyor, hastaneye kaldırılıyor. Abim Sinop daki futbol hayatını noktalıyor.
             

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

CANIM ANNEM

Resim
Annem her zaman erken kalkar namazını kılar ve kahvaltıyı hazırlayıp evdekileri öyle kaldırır. Hep beraber kahvaltımızı yapar, babamı işe bizi de okula yolcu eder sonra da ev işleriyle uğraşırdı. Beni her sabah tertemiz giydirir, siyah okul önlüğümü ve beyaz yakalığımı mutlaka ütüleyip okula öyle gönderirdi. Sabah evden nasıl tertemiz ütülü elbiselerle çıktıysam, akşam okuldan eve geldiğimde mutlaka kirlenmiş ve önlüğüm mutlak ya sökülmüş ya da yırtılmış olurdu. Annem hiç üşenmez ertesi gün beni yine tertemiz okula gönderirdi. Okulla evimiz çok yakın sayılmazdı yürüyerek beş dakika ya sürer ya da sürmezdi. Babam da tekelde çalışıyordu ve orası da bayağı uzak sayılırdı beş dakika ya sürerdi ya da sürmezdi.  Sinop'ta bütün mesafeler beş dakika uzaklıktaydı. Herkes öğle yemeğinde evde olurdu.  Babam da her öğlen eve gelirdi ve biz de babam gelmeden evde olurduk. Yemeğimizi yer sonra babam işine bizde okula giderdik. İstiklal İlkokulu çok güzel, eski bir okuldu ve yanında da ye...
Devamı

BABAMIN ÇÖZÜMÜ

Resim
           1960 lı yıllarda Sinop merkezde üç ilkokul vardı. Benim okuduğum İstiklal İlk Okulu ,Gazi Mustafa Kemal İlk Okulu ve Cumhuriyet İlk Okulu. Okullar o zaman tam gün öğretim yapıyor. Sabah gidiyoruz öğle yemeğe geliyoruz ve öğleden sonra da üçte okul bitiyor. Biz beş dakikalık yolu ancak iki saatte gelebiliyoruz. Saat beşi geçirmememiz gerekiyor. Çünkü babam beşte işten çıkıyor.            Okuldan eve gelirken vakit nasıl çabuk geçiyor anlatamam. Arkadaşlarla kavga dövüş oynayarak herkes evine dağılıyor. Okul çıkışı arkadaşlarla evlerimize gidiyoruz yine evin önüne gelen ayrılıyor ve ben Kahveci Osman Amcaların orada yalnız kalıyorum ve oradaki boş arsada kendi kendime oynamaya başlıyorum. Oyun da ne? Yerde bulduğum yeşil bir boş şişeyi kırıyorum ve parçaları elime alıp onları tekrar arsada bulunan bir ağaca nişan alıp atıyorum.               Kırık camların hepsini attım elimde sadec...
Devamı

YUSUF İLE PLAKA BİLMECE

                Aşağı Mahalle de iki hane var. Murat ve Şevket Dedeler ve biz Süleyman Dedem. Babamlar dört kardeş .Kemal Amcam, Ayşe Halam ve Asiye Halam. Murat Dede ve Şafize Anneanne. Çocukları Arif Amca, Nusret Amca, Emine Hala, Şaziye Hala, Melek Hala. İşte aşağı mahallede bulunan iki hanenin sakinleri. Hatırladığım ,köyün iki küçük çocuğu Zihni ve Yusuf. İki kuzen hem de iyi arkadaş.                   Yazın okul tatil olduğunda köye geliyoruz. Yaz boyunca köydeyiz. Bir de çok güzel bir çoban köpeğimiz var adı Karabaş. Hep bizimle beraber. O yanımızdayken korkusuz oluyoruz. Karabaş yanımızdayken kimse bize birşey diyemiyor Karabaş hemen hırlıyor. O zaman yukarı mahallenin de köpekleri var ama aşağıya inemiyorlar korkudan. Biz de yukarı çıkamıyoruz aynı sebepten. Ama yanımızda Karabaş olunca hiç fark etmiyor diğer köpekler korkudan seslerini çıkaramıyor.             ...
Devamı