OYUNLARIMIZ VE ŞEKERLİ EKMEK

Hava aydınlanmaya başlarken sokakta yavaş yavaş canlanmaya başlar. Perdeler açılır camlardan komşularla selamlaşılır ve sokaklar yaşamaya başlar. Bizim sokağımız küçük ve dar olmasına rağmen oyun oynayabileceğimiz en az 3-4 arsa var. Arsalar bizim oyun alanlarımız. Herkes evine yakın arsada oyun oynuyor. Kahvaltımızı yapıp kendimizi kapının önüne atıyoruz. Arkadaşlar yavaş yavaş toplanıyoruz. O kadar çok oynadığımız oyun var ki mevcut sayıya göre oyun oynuyoruz. En çok top oynuyoruz. O kadar çok top oyunu varki .Top oynamak biraz tehlikeli oluyor ama yine de oynuyoruz. Top oynamanın en tehlikeli yanı cam kırmak. Benim, bizim sokakta kırmadığım cam kalmamıştır. Dildan, altüst, çember, tıkıt, dokuztaş en çok oynadığımız oyunlar. Tıkıt oynamak için ebenin başında beklediği yuvarlak bir taş ve oyuncular için de el büyüklüğünde düz taşlar gerekiyor. Oyuncular için arkasında beklediği başlangıç cizgisi ve 3-4 metre ilerisinde tıkıt taşının konduğu daire çiziliyor ve oyun bu şekilde başlıyor. Ebe tıkıtın başında bekliyor oyuncular çizginin gerisinden ellerinde ki taşlarla tıkıt taşını vurmaya çalışıyorlar. Tıkıt taşını vuran ebenin tıkıt taşını yerine koyana kadar kendi taşının üstüne basması ve ebelenmeden taşı alıp tekrar çizgi gerisine geçmesi gerekiyor. Şimdi böyle oyunlar oynanıyormu bilmiyorum. Çocukluğumuzda Golden,Zambak gibi çikletler vardı ve içlerinden artist ve futbolcu resimleri çıkardı. Onları biriktirip alt üst oynardık. İp atlardık. Oyun oynamaktan karnımızın acıktığını bile hissetmezdik. Annelerimiz ekmeklerin üstüne sanayağ onun üstüne toz şeker serpip sokakta kaç kişi oynuyorsak o kadar ekmek yapar ve böylece eve girmeden hem karnımızı doyurur hem de oyunumuza devam ederdik.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

CANIM ANNEM

Resim
Annem her zaman erken kalkar namazını kılar ve kahvaltıyı hazırlayıp evdekileri öyle kaldırır. Hep beraber kahvaltımızı yapar, babamı işe bizi de okula yolcu eder sonra da ev işleriyle uğraşırdı. Beni her sabah tertemiz giydirir, siyah okul önlüğümü ve beyaz yakalığımı mutlaka ütüleyip okula öyle gönderirdi. Sabah evden nasıl tertemiz ütülü elbiselerle çıktıysam, akşam okuldan eve geldiğimde mutlaka kirlenmiş ve önlüğüm mutlak ya sökülmüş ya da yırtılmış olurdu. Annem hiç üşenmez ertesi gün beni yine tertemiz okula gönderirdi. Okulla evimiz çok yakın sayılmazdı yürüyerek beş dakika ya sürer ya da sürmezdi. Babam da tekelde çalışıyordu ve orası da bayağı uzak sayılırdı beş dakika ya sürerdi ya da sürmezdi.  Sinop'ta bütün mesafeler beş dakika uzaklıktaydı. Herkes öğle yemeğinde evde olurdu.  Babam da her öğlen eve gelirdi ve biz de babam gelmeden evde olurduk. Yemeğimizi yer sonra babam işine bizde okula giderdik. İstiklal İlkokulu çok güzel, eski bir okuldu ve yanında da ye...
Devamı

BABAMIN ÇÖZÜMÜ

Resim
           1960 lı yıllarda Sinop merkezde üç ilkokul vardı. Benim okuduğum İstiklal İlk Okulu ,Gazi Mustafa Kemal İlk Okulu ve Cumhuriyet İlk Okulu. Okullar o zaman tam gün öğretim yapıyor. Sabah gidiyoruz öğle yemeğe geliyoruz ve öğleden sonra da üçte okul bitiyor. Biz beş dakikalık yolu ancak iki saatte gelebiliyoruz. Saat beşi geçirmememiz gerekiyor. Çünkü babam beşte işten çıkıyor.            Okuldan eve gelirken vakit nasıl çabuk geçiyor anlatamam. Arkadaşlarla kavga dövüş oynayarak herkes evine dağılıyor. Okul çıkışı arkadaşlarla evlerimize gidiyoruz yine evin önüne gelen ayrılıyor ve ben Kahveci Osman Amcaların orada yalnız kalıyorum ve oradaki boş arsada kendi kendime oynamaya başlıyorum. Oyun da ne? Yerde bulduğum yeşil bir boş şişeyi kırıyorum ve parçaları elime alıp onları tekrar arsada bulunan bir ağaca nişan alıp atıyorum.               Kırık camların hepsini attım elimde sadec...
Devamı

YUSUF İLE PLAKA BİLMECE

                Aşağı Mahalle de iki hane var. Murat ve Şevket Dedeler ve biz Süleyman Dedem. Babamlar dört kardeş .Kemal Amcam, Ayşe Halam ve Asiye Halam. Murat Dede ve Şafize Anneanne. Çocukları Arif Amca, Nusret Amca, Emine Hala, Şaziye Hala, Melek Hala. İşte aşağı mahallede bulunan iki hanenin sakinleri. Hatırladığım ,köyün iki küçük çocuğu Zihni ve Yusuf. İki kuzen hem de iyi arkadaş.                   Yazın okul tatil olduğunda köye geliyoruz. Yaz boyunca köydeyiz. Bir de çok güzel bir çoban köpeğimiz var adı Karabaş. Hep bizimle beraber. O yanımızdayken korkusuz oluyoruz. Karabaş yanımızdayken kimse bize birşey diyemiyor Karabaş hemen hırlıyor. O zaman yukarı mahallenin de köpekleri var ama aşağıya inemiyorlar korkudan. Biz de yukarı çıkamıyoruz aynı sebepten. Ama yanımızda Karabaş olunca hiç fark etmiyor diğer köpekler korkudan seslerini çıkaramıyor.             ...
Devamı