Hayatın içinden dalgalar

       Mustafa Konukçu kardeşimi kaybetmişiz. Haberi okuyunca olduğum yerde kalıverdim. 50 yıllık arkadaşlığımız kardeşliğimiz gözümün önünden film şeridi gibi geçiverdi. Beraber ne günler geçirmiştik.        Ben Sinop'tan ayrılıp İstanbul'a gittikten sonra da görüşmeye devam ettik öyle sık olmasa da Sinop'a geldiğimde mutlaka uğrardım. Onu her zaman dükkanın da bulacağımı biliyordum ve her geldiğimde ziyaret ediyordum. Beni görünce hemen ''ooo kardeşim gelmiş o votka öyle içilmez böyle içilir'' diye daha önce başımızdan geçen küçük maceramıza atıfta bulunurdu.        Sinop'a geldiğimiz bir gün Mustafa ve arkadaşlarla buluşup hem balık yakalama hem de tekne gezisi yapıyorduk. Tekneyle kıyıdan biraz açılmıştık. Yakaladığımız balıkları pişirip yiyor ve bir taraftan da içiyoruz. Deniz hafif çalkantılı, aradan biraz zaman geçtiğinde alkolün ve denizin etkisiyle mideler bulanmaya başlamıştı ve herkes istifra ediyordu. Bir ben istif...

         Her zaman olduğu gibi sabah işe gitmek üzere evden çıktık ve Kadıköy'e iş yerine doğru yola koyulduk. Acıbadem caddesine çıktığımızda simitçi arkadaşta cadde üstündeki seyyar büfesini hanımına bırakmış kendisi de simit arabasını almış o gevrek sesiyle simit satmaya başlamıştı, selamlaştık ve herkes amacına doğru yola koyuldu. Hava biraz sisli idi, Acıbadem köprüsünün altından geçen ve Avrasya tüneline giden yolda yine çok trafik vardı. Biz trafiğe girmemenin ve yaya olmanın rahatlığıyla yolumuza devam ettik.         Hayat rutin şekliyle devam ediyor. Evden işe kadar 2600 metrelik bir yolumuz var ve bu yolu her sabah ve akşam yürüyerek gidip geliyoruz. Her gün yürüyerek gidip geldiğimiz için yolumuz üzerindeki her şeye aşina olduk. Sabah yürüyüş yapanlar ayrı, akşam yürüyüşü yapanlar ayrı Güzergahımız üzerinde bir değişiklik olduğunda hemen fark ediyoruz. Bak bugün bunlar yürüyüşe çıkmadılar acaba hastalar mı? Yarın bakalım görecek ...