ACEMİ ASKERLER

           

         



         1979 kasım ayında Ankara Etimeskut zırhlı tümeninde askerlik yapmak üzere Sinop'tan yola çıktık .Beni Ankara'da Şükran Ablamın eşi Engin Abi karşıladı ve bir iki gün sonra Etimeskut' taki
acemi birliğine teslim etti. Askeri birliğin bulunduğu yerin ziyaret bahçesinde askerlerin arasında yeni gelenler hemen belli oluyordu, henüz askeri elbiselerini almadıkları için sivil kıyafetleri ile diğer askerlerin arasında hemen sırıtıyordu. Usta askerler yeni gelenleri onar kişilik mangalar halinde teslim alıp, askeri elbiselerin olduğu depo gibi bir yere getirip orada önce asker traşı yapıp sonra da elbiseleri verip hangi birlikte isek o birliğin usta askerine teslim ediyorlar. Verilen elbiseler hiç üstümüze göre olmuyor ama kimse bir şey diyemiyordu. Sonra tanıdıklar kendi aramızda üstümüze göre değiştiriyorduk .Tabi ki ne kadar olursa.
            Saçlar üç numara asker elbiselerini de giyince kimse kendisini tanıyamadı. 59/3 Tertip olarak Sinoplu çok arkadaş Etimeskut'a gelmiştik. Meftun, Sait, Nizamettin, Nahit, Sururi ilk önce aynı bölükte idik. Askeri elbiseleri giyince hepimiz çok komik olmuştuk. Birkaç gün bir şey anlamadık hiç bir şey yapmıyorduk. Sonra bölükler ayrıldı .Herkes ayrı bir tabura gitmiştik. Ben 1.tank taburunda 1.bölükte idim. Meftun havan taburunda idi. Bir iki hafta ne olduğunu anlayana kadar arkadaşlar birbirimizi göremedik ama zaman geçtikçe alıştık ve birbirimizi bulmaya başladık.
             Ankara çok soğuk oluyordu. O kadar soğuk oluyordu ki çeşmeler donuyordu. Banyo yapmak problemdi hafta da bir kere hamama götürüyorlardı, orada da girmemizle çıkmamız bir oluyordu. Tıraş olacak su bile bulamıyorduk. Su vardı ama donduğu için kullanılamıyordu. Biz de mataralara kar doldurup eriterek kullanmaya çalışıyorduk. Acemi birliğinde ayakkabılarımıza sahip olmak bir hayli zordu. Sabah kalktığımızda herkesin ilk baktığı ayakkabıları oluyordu, çünkü uyandığımızda yer değiştirmiş oluyordu. Ayakkabıların yerlerini değiştirenler insaflıydılar, acemilerin yeni ayakkabılarını alıp yerlerine eski ayakkabılarını bırakıyorlardı. Bir sabah uyandığımda benim ayakkabımda yerinde yoktu, onun yerine giyilemeyecek kadar eski bir ayakkabı bırakmışlardı. Daha bir hafta bilemedin iki haftalık askerdim. Çok üzülmüştüm, çok soğuktu ama yapacakta bir şey yoktu. Bir hafta ayakkabının içine naylon poşet giyerek kullandım. O hafta sonu da Engin Abi ziyaretime gelmişti ve bana hemen ayakkabı alarak beni o zor durumdan kurtarmıştı. Bu Engin Abinin benim için aldığı 2. ayakkabı idi. O da almış olduğu ilk çivili futbol ayakkabısı gibi tam yerini bulmuştu.






           

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

CANIM ANNEM

Resim
Annem her zaman erken kalkar namazını kılar ve kahvaltıyı hazırlayıp evdekileri öyle kaldırır. Hep beraber kahvaltımızı yapar, babamı işe bizi de okula yolcu eder sonra da ev işleriyle uğraşırdı. Beni her sabah tertemiz giydirir, siyah okul önlüğümü ve beyaz yakalığımı mutlaka ütüleyip okula öyle gönderirdi. Sabah evden nasıl tertemiz ütülü elbiselerle çıktıysam, akşam okuldan eve geldiğimde mutlaka kirlenmiş ve önlüğüm mutlak ya sökülmüş ya da yırtılmış olurdu. Annem hiç üşenmez ertesi gün beni yine tertemiz okula gönderirdi. Okulla evimiz çok yakın sayılmazdı yürüyerek beş dakika ya sürer ya da sürmezdi. Babam da tekelde çalışıyordu ve orası da bayağı uzak sayılırdı beş dakika ya sürerdi ya da sürmezdi.  Sinop'ta bütün mesafeler beş dakika uzaklıktaydı. Herkes öğle yemeğinde evde olurdu.  Babam da her öğlen eve gelirdi ve biz de babam gelmeden evde olurduk. Yemeğimizi yer sonra babam işine bizde okula giderdik. İstiklal İlkokulu çok güzel, eski bir okuldu ve yanında da ye...
Devamı

BABAMIN ÇÖZÜMÜ

Resim
           1960 lı yıllarda Sinop merkezde üç ilkokul vardı. Benim okuduğum İstiklal İlk Okulu ,Gazi Mustafa Kemal İlk Okulu ve Cumhuriyet İlk Okulu. Okullar o zaman tam gün öğretim yapıyor. Sabah gidiyoruz öğle yemeğe geliyoruz ve öğleden sonra da üçte okul bitiyor. Biz beş dakikalık yolu ancak iki saatte gelebiliyoruz. Saat beşi geçirmememiz gerekiyor. Çünkü babam beşte işten çıkıyor.            Okuldan eve gelirken vakit nasıl çabuk geçiyor anlatamam. Arkadaşlarla kavga dövüş oynayarak herkes evine dağılıyor. Okul çıkışı arkadaşlarla evlerimize gidiyoruz yine evin önüne gelen ayrılıyor ve ben Kahveci Osman Amcaların orada yalnız kalıyorum ve oradaki boş arsada kendi kendime oynamaya başlıyorum. Oyun da ne? Yerde bulduğum yeşil bir boş şişeyi kırıyorum ve parçaları elime alıp onları tekrar arsada bulunan bir ağaca nişan alıp atıyorum.               Kırık camların hepsini attım elimde sadec...
Devamı

YUSUF İLE PLAKA BİLMECE

                Aşağı Mahalle de iki hane var. Murat ve Şevket Dedeler ve biz Süleyman Dedem. Babamlar dört kardeş .Kemal Amcam, Ayşe Halam ve Asiye Halam. Murat Dede ve Şafize Anneanne. Çocukları Arif Amca, Nusret Amca, Emine Hala, Şaziye Hala, Melek Hala. İşte aşağı mahallede bulunan iki hanenin sakinleri. Hatırladığım ,köyün iki küçük çocuğu Zihni ve Yusuf. İki kuzen hem de iyi arkadaş.                   Yazın okul tatil olduğunda köye geliyoruz. Yaz boyunca köydeyiz. Bir de çok güzel bir çoban köpeğimiz var adı Karabaş. Hep bizimle beraber. O yanımızdayken korkusuz oluyoruz. Karabaş yanımızdayken kimse bize birşey diyemiyor Karabaş hemen hırlıyor. O zaman yukarı mahallenin de köpekleri var ama aşağıya inemiyorlar korkudan. Biz de yukarı çıkamıyoruz aynı sebepten. Ama yanımızda Karabaş olunca hiç fark etmiyor diğer köpekler korkudan seslerini çıkaramıyor.             ...
Devamı