GÖREMEDİĞİM DEDELERİM, TORUNUMUN GÖRDÜĞÜ DEDELERİ


         Mert Kuzey dünyaya geleli 1 yıl 1 ay 15 gün oldu. Zaman su gibi akıyor. Zamana yetişmeye çalışıyoruz ama olmuyor. Zaman hep bizim önümüzden gidiyor, biz devamlı zamanı geri almaya çalışıyoruz ve devamlı hayıflanıyoruz, keşke şöyle yapsaydık ya da şimdiki aklım olsaydı şöyle yapardım gibi. İnsanoğlunun var oluşundan beri değişmeyen, herkesin hem fikir olduğu ve hayıflanmaktan başka elinden bir şey gelmeyen o durum. Yani herkes elindekini kaybettikten sonra zamanı geri çevirip düzeltmek istiyor ama olmuyor. Ben, ne anne dedemi ne de baba dedemi gördüm. Ablam, abim,  annem, babam ya da tanıdıklarım dedemleri anlatınca çok hoşuma giderdi pür dikkat onları dinlerdim, çünkü bana hikaye tadında gelirdi.
          Köyde iken Yusuf'un dedesi Murat Dede, Şevket Dede, orta mahallede Fikri Dede, yukarı mahalle de İsmail Dede, Mehmet Dede vardı. Onlar köyün ileri gelenleri idi. Benim de Süleyman Dedem ile  Mahmut Dedem varmış ama ben hiç görmemişim. Süleyman Dedem için herkes çok kültürlü olduğunu yedi dil bildiğini anlatır, hatta bir seferinde Sinop'ta Rus uçağı düştüğünü ve düşen uçaktaki Rus pilotlarının tercümanlığını dedemin yaptığını anlatırlardı. En çok dedemi Asiye Halam anlatırdı. Çünkü halam hiç bir şeyi unutmazdı çocukluğunda yaşadıklarını bile sanki bugün yaşamış gibi anlatırdı. Bakın yine hayıflanıyorum keşke şimdi olsaydı anlattıklarını ben yazsaydım da unutmasaydım. Şimdi benim aklımda kalanlar hep bölük pörçük, bir araya getirmek oldukça zor. Halam dedemi anlatırken ''herkes ağzı açık dinlerdi'' diyordu, kimse daha tomofilleri asansörleri bilmezken o herkese bunları anlatırmış.
           Ben de dede oldum ve çok mutluyum torunumla zaman geçirmek benim için her şeye değer. Beni görünce gülümsemesi, saçlarımı çekmesi, kulaklarımı, burnumu sevmesi. Bunlar basit ve anlamsız gelebilir ama benim için dünyalara değer. Ben dedelerimi görmedim, Zehra da dedelerini görmemiş, Cemal Mert ve Kadir Yağız dedelerini gördüler. Mert Kuzey de dedelerini gördü. Ne mutlu geniş aile torunlar, çocuklar, babaanneler, anneanneler, dedeler.  Bundan büyük mutluluk mu var.
           Zehra temmuz ayında üniversiteden Emlak ve Emlak Yönetimi bölümünden mezun oldu . Diplomasını torunuyla beraber almak istiyordu. Geçen hafta perşembe günü torunumuz Mert Kuzey, oğlumuz Cemal Mert ve kızımız Simge ile beraber diplomasını aldı. Ben, Kadir Yağız ve Bestemiz işteydik.  Aslında mezuniyet töreni yapıp kep atmak istiyordu ama Mert Kuzey gelince hepsi yerine gelmiş oldu.
            Hep dört gözle onunla geçirdiğim ve geçireceğim zamanları hayal ediyorum. Biraz daha büyüsün daha onunla futbol oynayacağım, gezeceğim. .Kim bilir neler yapacağız beraber, hep beraber.

































Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

CANIM ANNEM

Resim
Annem her zaman erken kalkar namazını kılar ve kahvaltıyı hazırlayıp evdekileri öyle kaldırır. Hep beraber kahvaltımızı yapar, babamı işe bizi de okula yolcu eder sonra da ev işleriyle uğraşırdı. Beni her sabah tertemiz giydirir, siyah okul önlüğümü ve beyaz yakalığımı mutlaka ütüleyip okula öyle gönderirdi. Sabah evden nasıl tertemiz ütülü elbiselerle çıktıysam, akşam okuldan eve geldiğimde mutlaka kirlenmiş ve önlüğüm mutlak ya sökülmüş ya da yırtılmış olurdu. Annem hiç üşenmez ertesi gün beni yine tertemiz okula gönderirdi. Okulla evimiz çok yakın sayılmazdı yürüyerek beş dakika ya sürer ya da sürmezdi. Babam da tekelde çalışıyordu ve orası da bayağı uzak sayılırdı beş dakika ya sürerdi ya da sürmezdi.  Sinop'ta bütün mesafeler beş dakika uzaklıktaydı. Herkes öğle yemeğinde evde olurdu.  Babam da her öğlen eve gelirdi ve biz de babam gelmeden evde olurduk. Yemeğimizi yer sonra babam işine bizde okula giderdik. İstiklal İlkokulu çok güzel, eski bir okuldu ve yanında da ye...
Devamı

BABAMIN ÇÖZÜMÜ

Resim
           1960 lı yıllarda Sinop merkezde üç ilkokul vardı. Benim okuduğum İstiklal İlk Okulu ,Gazi Mustafa Kemal İlk Okulu ve Cumhuriyet İlk Okulu. Okullar o zaman tam gün öğretim yapıyor. Sabah gidiyoruz öğle yemeğe geliyoruz ve öğleden sonra da üçte okul bitiyor. Biz beş dakikalık yolu ancak iki saatte gelebiliyoruz. Saat beşi geçirmememiz gerekiyor. Çünkü babam beşte işten çıkıyor.            Okuldan eve gelirken vakit nasıl çabuk geçiyor anlatamam. Arkadaşlarla kavga dövüş oynayarak herkes evine dağılıyor. Okul çıkışı arkadaşlarla evlerimize gidiyoruz yine evin önüne gelen ayrılıyor ve ben Kahveci Osman Amcaların orada yalnız kalıyorum ve oradaki boş arsada kendi kendime oynamaya başlıyorum. Oyun da ne? Yerde bulduğum yeşil bir boş şişeyi kırıyorum ve parçaları elime alıp onları tekrar arsada bulunan bir ağaca nişan alıp atıyorum.               Kırık camların hepsini attım elimde sadec...
Devamı

YUSUF İLE PLAKA BİLMECE

                Aşağı Mahalle de iki hane var. Murat ve Şevket Dedeler ve biz Süleyman Dedem. Babamlar dört kardeş .Kemal Amcam, Ayşe Halam ve Asiye Halam. Murat Dede ve Şafize Anneanne. Çocukları Arif Amca, Nusret Amca, Emine Hala, Şaziye Hala, Melek Hala. İşte aşağı mahallede bulunan iki hanenin sakinleri. Hatırladığım ,köyün iki küçük çocuğu Zihni ve Yusuf. İki kuzen hem de iyi arkadaş.                   Yazın okul tatil olduğunda köye geliyoruz. Yaz boyunca köydeyiz. Bir de çok güzel bir çoban köpeğimiz var adı Karabaş. Hep bizimle beraber. O yanımızdayken korkusuz oluyoruz. Karabaş yanımızdayken kimse bize birşey diyemiyor Karabaş hemen hırlıyor. O zaman yukarı mahallenin de köpekleri var ama aşağıya inemiyorlar korkudan. Biz de yukarı çıkamıyoruz aynı sebepten. Ama yanımızda Karabaş olunca hiç fark etmiyor diğer köpekler korkudan seslerini çıkaramıyor.             ...
Devamı