SİNOP TA YAPILAMAYAN YAPILAŞMA






               Türkiye'nin en kuzey ucu Sinop İnceburun . İşte bu insanın içinde hep özlemle yanan hasret ateşi. Bu nasıl bir duygu bilmiyorum anlatamıyorum. Sinop'a gidiyorum hasret, Sinop'tan dönüyorum yine hasret. Sinop'lu olmak böyle şey. Geçen hafta bir vesile ile yine Sinop'a gittim gidene kadar hep içim kıpır kıpır. Yaklaştıkça daha çok artıyor. Benim için güzellikler Kabalı' dan Sinop'un görünmesi ile başlıyor ve varıncaya kadar devam ediyor. Sabahın ilk ışıkları ile Kabalı' dan itibaren Sinop'un silueti belirmeye başlıyor. Demirci köyünden itibaren sanki denizin içinden fırlayan balina gibi denizin üstünde Sinop bütün heybetiyle beliriyor. Korucuk'tan itibaren yolun her iki tarafında deniz manzarası ile gidiyorsun. Benim güzergahım, noktayı geçtikten sonra sağa hamsi yoluna sapıp solumda Sinop hapishanesinin surları, sağımda deniz.  Doldurulmadan önce kale duvarlarını döven deniz ve eski buzhanenin yanından sahildeki kafeler ve tersane. Sonra iskele Uğur Mumcu meydanından yukarı hükümet konağına doğru Atatürk Caddesi ve göbeğin soluna dönünce Fırın Aralığı Sokak, fakat sokağımıza adını veren fırın yok artık, fırın kapatılınca bayağı üzülmüştüm ama yıkılıp Kefevi caminin o tarihi yapısı ortaya çıkınca çok güzel olmuş.
                Sinop kalabalıklaştıkça ve beton yığını haline geldikçe insanın içi ürperiyor. 1970 lerin başlarında henüz çarpık yapılaşma başlamadan önce Sinop'un nüfusu 10-15.000 civarında. Yapılaşma garajın üst tarafından Gelincik mahallesi 33 evlere ve oradan da Ordu köyüne doğru olacak gibi . Ama o zaman 33 evler ve Ordu köyü tarafında meydana gelen heyelan nedeni ile yapılaşma birden Zeytinlik ve Adaya doğru kayıyor. Çocukluğumuzun yemyeşil zeytin ağaçları ile dolu olan yarım ada göz açıp kapayıncaya kadar beton yığını oluveriyor. O kadar öngörüsüz işler yapılıyor ki insanın aklı almıyor. Bir alanı yapılaşmaya açıyorsan insan ilk önce altyapıyı yapar sonra inşaata izin verir. Biz önce inşaatı yapıyoruz sonrasına bakıyoruz. Ne otopark var ne yeşil alan var ne yol var. Ev var ev o bize yeter 1 m2 bile yeşil alan olmasın her yer beton olsun insanlar yürüyecek kaldırım bile bulamasın . Araba yolu yok yaya yolu yok. Sonra  kahvehanede meyhanede nerede olursak olalım hayıflanıyoruz böyle yapılaşma mı olur bu nasıl belediye falan filan. Sanki bu yapılanları biz yapmamışız da uzaylılar yapmış gibi.
                  Yukarıda anlattıklarım sanki hiç olmamış gibi şimdide aynı şeyler Osmaniye ve Ordu köyünde yaşanıyor. İnsanların gözü doymuyor. Sinop'un girişinde stadı geçince yolun iki tarafında kocaman iki tane bina var neredeyse yolun ortasına gelmişler rezalet bir görüntü bu ne yaa. Hadi belediye yada buna kim izin verdiyse böyle şey olur mu? İnsanın kendine yakıştırmaması lazım. O binayı bedava verseler kimsenin oturmaması lazım.  Bu ne demek toplumsal duyarlılık var mı? demek ki yok. Onun için de diyecek bir şey yok. Bu yazdıklarımı herkes biliyor görüyor düzelir mi düzelmez geçmiş olsun. Ama henüz iş işten geçmemiş yerleşim yerleri var bari oralarda bu  çarpık yapılaşma olmasa. 
               


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

CANIM ANNEM

Resim
Annem her zaman erken kalkar namazını kılar ve kahvaltıyı hazırlayıp evdekileri öyle kaldırır. Hep beraber kahvaltımızı yapar, babamı işe bizi de okula yolcu eder sonra da ev işleriyle uğraşırdı. Beni her sabah tertemiz giydirir, siyah okul önlüğümü ve beyaz yakalığımı mutlaka ütüleyip okula öyle gönderirdi. Sabah evden nasıl tertemiz ütülü elbiselerle çıktıysam, akşam okuldan eve geldiğimde mutlaka kirlenmiş ve önlüğüm mutlak ya sökülmüş ya da yırtılmış olurdu. Annem hiç üşenmez ertesi gün beni yine tertemiz okula gönderirdi. Okulla evimiz çok yakın sayılmazdı yürüyerek beş dakika ya sürer ya da sürmezdi. Babam da tekelde çalışıyordu ve orası da bayağı uzak sayılırdı beş dakika ya sürerdi ya da sürmezdi.  Sinop'ta bütün mesafeler beş dakika uzaklıktaydı. Herkes öğle yemeğinde evde olurdu.  Babam da her öğlen eve gelirdi ve biz de babam gelmeden evde olurduk. Yemeğimizi yer sonra babam işine bizde okula giderdik. İstiklal İlkokulu çok güzel, eski bir okuldu ve yanında da ye...
Devamı

BABAMIN ÇÖZÜMÜ

Resim
           1960 lı yıllarda Sinop merkezde üç ilkokul vardı. Benim okuduğum İstiklal İlk Okulu ,Gazi Mustafa Kemal İlk Okulu ve Cumhuriyet İlk Okulu. Okullar o zaman tam gün öğretim yapıyor. Sabah gidiyoruz öğle yemeğe geliyoruz ve öğleden sonra da üçte okul bitiyor. Biz beş dakikalık yolu ancak iki saatte gelebiliyoruz. Saat beşi geçirmememiz gerekiyor. Çünkü babam beşte işten çıkıyor.            Okuldan eve gelirken vakit nasıl çabuk geçiyor anlatamam. Arkadaşlarla kavga dövüş oynayarak herkes evine dağılıyor. Okul çıkışı arkadaşlarla evlerimize gidiyoruz yine evin önüne gelen ayrılıyor ve ben Kahveci Osman Amcaların orada yalnız kalıyorum ve oradaki boş arsada kendi kendime oynamaya başlıyorum. Oyun da ne? Yerde bulduğum yeşil bir boş şişeyi kırıyorum ve parçaları elime alıp onları tekrar arsada bulunan bir ağaca nişan alıp atıyorum.               Kırık camların hepsini attım elimde sadec...
Devamı

YUSUF İLE PLAKA BİLMECE

                Aşağı Mahalle de iki hane var. Murat ve Şevket Dedeler ve biz Süleyman Dedem. Babamlar dört kardeş .Kemal Amcam, Ayşe Halam ve Asiye Halam. Murat Dede ve Şafize Anneanne. Çocukları Arif Amca, Nusret Amca, Emine Hala, Şaziye Hala, Melek Hala. İşte aşağı mahallede bulunan iki hanenin sakinleri. Hatırladığım ,köyün iki küçük çocuğu Zihni ve Yusuf. İki kuzen hem de iyi arkadaş.                   Yazın okul tatil olduğunda köye geliyoruz. Yaz boyunca köydeyiz. Bir de çok güzel bir çoban köpeğimiz var adı Karabaş. Hep bizimle beraber. O yanımızdayken korkusuz oluyoruz. Karabaş yanımızdayken kimse bize birşey diyemiyor Karabaş hemen hırlıyor. O zaman yukarı mahallenin de köpekleri var ama aşağıya inemiyorlar korkudan. Biz de yukarı çıkamıyoruz aynı sebepten. Ama yanımızda Karabaş olunca hiç fark etmiyor diğer köpekler korkudan seslerini çıkaramıyor.             ...
Devamı