MAKBULE VE CEVAHİR


 

       Tosunbey Köyü  orta mahalle iki kız kardeş Makbule ve Cevahir. 

       Cumhuriyetin ilk yıllarında doğmuşlar. İki de ağabeyleri var Mustafa ve Kemal. Türkiye Cumhuriyeti kurulduğunda halk tarafından o kadar  çok özümsenmiş ki, o zaman göre Türkiye'nin en ücra köşelerinden biri olan Sinop'un ormanların içinde kalmış bir köyünde bile çocuklara verilen adlar hep Atatürk sevgisinden dolayı Mustafa ve Kemal abiler, Makbule ve en küçükleri Cevahir. Yaşamları nüfusu 30 bilemediniz 40 kişiyi geçmeyen bir köyde başlamış ve kardeşler evlenene kadar bu köyde yani Tosunbey'de yaşamaya devam etmişler. Makbule aynı köyden Cemal ile evlenmiş, Cevahir Gümenez (şimdiki adı Yakakent)'e Arat' lara gelin gitmiş, Dursun Arat'la evlenmiş.  

       İki kız kardeş canım annem Makbule ve  anne yarısı Teyzem Cevahir. İki kız kardeşin belki de ilk ayrılıkları evlenince olmuş belki değil kesin öyle olmuş. Annem 3 çocuk Teyzem 4 çocuk sahibi olmuş ikisi de köyde çocuklarının içinde hem kendi çocukluklarını hem de çocuklarının çocukluklarını yaşadılar. 

       Annem, babam Sinop'ta çalışmaya başlayana kadar hep köyde kaldı, Sinop'a gittikten sonra bir daha hiç köye gitmek istemedi. Zaten babamda işi dolayısıyla köye gitmiyordu. Köydeki evi satıp Sinop'tan oturduğumuz evi almıştık. Annem çok mutluydu.  Kız kardeşler imkanların elverdiği ölçüde görüşüyorlardı, diyeceksiniz ki Sinop ile Gümenez'in arası ne ki bilemedin 100 km. Arabayla ulaşım zor denizyolu da her zaman motor bulmak kolay değil. Ama benim hatırladığımda karayolu ulaşımı biraz daha iyiydi Teyzem Samsun'dan Sinop'a gazete götüren minibüslerle geliyordu. Ben dört gözle onları bekliyordum. Teyzem gelirken yanında Tülay veya İbrahim  olurdu bazen ikisi de gelirdi. Dursun eniştem Naafa (karayolları) da çalışırdı). Sinop'a yolu düşünce mutlaka uğrardı. Bizi çok severdi biz de onu çok severdik. Çok erken kaybettik, teyzem 4 çocukla  tek başına kalmıştı. Ve 4 çocukla herkesin kolay kolay başaramayacağı şeyi başardı. Hepsini vatanına milletine başarılı evlatlar olarak yetiştirdi. 

        İki kız kardeş canım annem o da çocuklarını başarı ile yetiştirdi . Hiç köye gitmek istemezdi ama babam istediği için yıllar sonra tekrar köye gidip gelmeye başladık. Babam emekli olduktan sonra iyice köye yerleşti.  Artık yazları köyde kışında 3-4 ay bizim yanımızda İstanbul'da kalıyorlardı. Babam rahatsızlanmıştı prostatı vardı, çok mücadele etti ama sonunda kaybetti.  Artık annemde yalnız kalmıştı. 

       İki kız kardeş canım annem ve anne yarısı teyzem, eşlerini kaybettikten sonra kendilerini birbirlerinde buldular artık hep beraberdiler. Yazın köyde kışın da çocuklarının yanında ama hep beraber ve çok mutlu yaşadılar. Önce teyzemi 23 Temmuz 2012 de kaybettik, peşinden de 3 Kasım 2012 de annemi kaybettik. insan anne babasını kaybedince artık hiç bir şey eskisi gibi olmuyormuş .


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

CANIM ANNEM

Resim
Annem her zaman erken kalkar namazını kılar ve kahvaltıyı hazırlayıp evdekileri öyle kaldırır. Hep beraber kahvaltımızı yapar, babamı işe bizi de okula yolcu eder sonra da ev işleriyle uğraşırdı. Beni her sabah tertemiz giydirir, siyah okul önlüğümü ve beyaz yakalığımı mutlaka ütüleyip okula öyle gönderirdi. Sabah evden nasıl tertemiz ütülü elbiselerle çıktıysam, akşam okuldan eve geldiğimde mutlaka kirlenmiş ve önlüğüm mutlak ya sökülmüş ya da yırtılmış olurdu. Annem hiç üşenmez ertesi gün beni yine tertemiz okula gönderirdi. Okulla evimiz çok yakın sayılmazdı yürüyerek beş dakika ya sürer ya da sürmezdi. Babam da tekelde çalışıyordu ve orası da bayağı uzak sayılırdı beş dakika ya sürerdi ya da sürmezdi.  Sinop'ta bütün mesafeler beş dakika uzaklıktaydı. Herkes öğle yemeğinde evde olurdu.  Babam da her öğlen eve gelirdi ve biz de babam gelmeden evde olurduk. Yemeğimizi yer sonra babam işine bizde okula giderdik. İstiklal İlkokulu çok güzel, eski bir okuldu ve yanında da ye...
Devamı

BABAMIN ÇÖZÜMÜ

Resim
           1960 lı yıllarda Sinop merkezde üç ilkokul vardı. Benim okuduğum İstiklal İlk Okulu ,Gazi Mustafa Kemal İlk Okulu ve Cumhuriyet İlk Okulu. Okullar o zaman tam gün öğretim yapıyor. Sabah gidiyoruz öğle yemeğe geliyoruz ve öğleden sonra da üçte okul bitiyor. Biz beş dakikalık yolu ancak iki saatte gelebiliyoruz. Saat beşi geçirmememiz gerekiyor. Çünkü babam beşte işten çıkıyor.            Okuldan eve gelirken vakit nasıl çabuk geçiyor anlatamam. Arkadaşlarla kavga dövüş oynayarak herkes evine dağılıyor. Okul çıkışı arkadaşlarla evlerimize gidiyoruz yine evin önüne gelen ayrılıyor ve ben Kahveci Osman Amcaların orada yalnız kalıyorum ve oradaki boş arsada kendi kendime oynamaya başlıyorum. Oyun da ne? Yerde bulduğum yeşil bir boş şişeyi kırıyorum ve parçaları elime alıp onları tekrar arsada bulunan bir ağaca nişan alıp atıyorum.               Kırık camların hepsini attım elimde sadec...
Devamı

YUSUF İLE PLAKA BİLMECE

                Aşağı Mahalle de iki hane var. Murat ve Şevket Dedeler ve biz Süleyman Dedem. Babamlar dört kardeş .Kemal Amcam, Ayşe Halam ve Asiye Halam. Murat Dede ve Şafize Anneanne. Çocukları Arif Amca, Nusret Amca, Emine Hala, Şaziye Hala, Melek Hala. İşte aşağı mahallede bulunan iki hanenin sakinleri. Hatırladığım ,köyün iki küçük çocuğu Zihni ve Yusuf. İki kuzen hem de iyi arkadaş.                   Yazın okul tatil olduğunda köye geliyoruz. Yaz boyunca köydeyiz. Bir de çok güzel bir çoban köpeğimiz var adı Karabaş. Hep bizimle beraber. O yanımızdayken korkusuz oluyoruz. Karabaş yanımızdayken kimse bize birşey diyemiyor Karabaş hemen hırlıyor. O zaman yukarı mahallenin de köpekleri var ama aşağıya inemiyorlar korkudan. Biz de yukarı çıkamıyoruz aynı sebepten. Ama yanımızda Karabaş olunca hiç fark etmiyor diğer köpekler korkudan seslerini çıkaramıyor.             ...
Devamı