BEŞE ÜÇ KALA = İKİ

             Ortaokulu bitirip liseye geçtiğimizde biraz daha büyümüştük.Ortaokulda okuduğumuz bazı arkadaşlarla yollarımız ayrılmıştı.Bazılarımız sanat okuluna bazılarımız da  liseye başlamıştık.öBen liseye gidenler arasındaydım.Sınıfımızda kimler yoktu ki; Sinan Sönmez,Asım Yayla,Varol Kurt, Hasan Palabıyık, Ali Güler, Metin Topçu, Hasan Asmakaya, Tufan Bilgili, Nazan Albayrak, Lütfiye Bayru, Havva Batur, Meltem Sarabil, Hafize, Türkan Yeloğlu,Nesrin Alemdar,Nigar......
            Lise birinci sınıf bitince bazı arkadaşlarımızdan yine ayrılmak durumunda kaldık. Çünkü ikinci sınıfta sınıflarımız fen ve edebiyat olarak ayrılmıştı. Lise son sınıfta en önde sınıfımızda üç bölümde beşerli altışarlı sıralarda mevcudumuz otuz otuzbeş kişiydi. En önde Varolla Hasan en arkada Ali, Sinan, Asım, ben, Ahmet Göksel, Hasan Asmakaya oturuyoruz.
           Hiç unutmuyorum Kimya dersinden sınav olacağız. Ben de kimya dersini biraz seviyorum ve imtihana iyi de hazırlanmıştım. Sabah okula geldiğimizde Sinan sınava girmeyeceğini çalışamadığını söylemişti ben de oğlum ben çalıştım beraber yaparız dedim.öSinan da kitabı aldı bana sorular sordu ben hepsini cevapladım o da tamam ben de sınava giriyorum dedi. İlk dersten sonraki dersimiz boş, ondan sonraki derste de imtihan olacaktık. Boş derste bahçeye çıktık ve hemen maça başladık. Ders zili çaldığında terden sırılsıklam nefes nefes durumda sınıfa girdik. Sınav başlayıpta öğretmen soruları yazdırdığında ben herşeyi unutmuştum, sorular bana bakıyor ben sorulara bakıyordum. Sınava bana güvenipte giren Sinan benim anlattıklarımla beş almış ben iki de kalmıştım.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

CANIM ANNEM

Resim
Annem her zaman erken kalkar namazını kılar ve kahvaltıyı hazırlayıp evdekileri öyle kaldırır. Hep beraber kahvaltımızı yapar, babamı işe bizi de okula yolcu eder sonra da ev işleriyle uğraşırdı. Beni her sabah tertemiz giydirir, siyah okul önlüğümü ve beyaz yakalığımı mutlaka ütüleyip okula öyle gönderirdi. Sabah evden nasıl tertemiz ütülü elbiselerle çıktıysam, akşam okuldan eve geldiğimde mutlaka kirlenmiş ve önlüğüm mutlak ya sökülmüş ya da yırtılmış olurdu. Annem hiç üşenmez ertesi gün beni yine tertemiz okula gönderirdi. Okulla evimiz çok yakın sayılmazdı yürüyerek beş dakika ya sürer ya da sürmezdi. Babam da tekelde çalışıyordu ve orası da bayağı uzak sayılırdı beş dakika ya sürerdi ya da sürmezdi.  Sinop'ta bütün mesafeler beş dakika uzaklıktaydı. Herkes öğle yemeğinde evde olurdu.  Babam da her öğlen eve gelirdi ve biz de babam gelmeden evde olurduk. Yemeğimizi yer sonra babam işine bizde okula giderdik. İstiklal İlkokulu çok güzel, eski bir okuldu ve yanında da ye...
Devamı

BABAMIN ÇÖZÜMÜ

Resim
           1960 lı yıllarda Sinop merkezde üç ilkokul vardı. Benim okuduğum İstiklal İlk Okulu ,Gazi Mustafa Kemal İlk Okulu ve Cumhuriyet İlk Okulu. Okullar o zaman tam gün öğretim yapıyor. Sabah gidiyoruz öğle yemeğe geliyoruz ve öğleden sonra da üçte okul bitiyor. Biz beş dakikalık yolu ancak iki saatte gelebiliyoruz. Saat beşi geçirmememiz gerekiyor. Çünkü babam beşte işten çıkıyor.            Okuldan eve gelirken vakit nasıl çabuk geçiyor anlatamam. Arkadaşlarla kavga dövüş oynayarak herkes evine dağılıyor. Okul çıkışı arkadaşlarla evlerimize gidiyoruz yine evin önüne gelen ayrılıyor ve ben Kahveci Osman Amcaların orada yalnız kalıyorum ve oradaki boş arsada kendi kendime oynamaya başlıyorum. Oyun da ne? Yerde bulduğum yeşil bir boş şişeyi kırıyorum ve parçaları elime alıp onları tekrar arsada bulunan bir ağaca nişan alıp atıyorum.               Kırık camların hepsini attım elimde sadec...
Devamı

YUSUF İLE PLAKA BİLMECE

                Aşağı Mahalle de iki hane var. Murat ve Şevket Dedeler ve biz Süleyman Dedem. Babamlar dört kardeş .Kemal Amcam, Ayşe Halam ve Asiye Halam. Murat Dede ve Şafize Anneanne. Çocukları Arif Amca, Nusret Amca, Emine Hala, Şaziye Hala, Melek Hala. İşte aşağı mahallede bulunan iki hanenin sakinleri. Hatırladığım ,köyün iki küçük çocuğu Zihni ve Yusuf. İki kuzen hem de iyi arkadaş.                   Yazın okul tatil olduğunda köye geliyoruz. Yaz boyunca köydeyiz. Bir de çok güzel bir çoban köpeğimiz var adı Karabaş. Hep bizimle beraber. O yanımızdayken korkusuz oluyoruz. Karabaş yanımızdayken kimse bize birşey diyemiyor Karabaş hemen hırlıyor. O zaman yukarı mahallenin de köpekleri var ama aşağıya inemiyorlar korkudan. Biz de yukarı çıkamıyoruz aynı sebepten. Ama yanımızda Karabaş olunca hiç fark etmiyor diğer köpekler korkudan seslerini çıkaramıyor.             ...
Devamı